تبادل
لینک هوشمند
برائت از دشمنان خدا و آنچه مانع رشد و تکامل انسان و سدّ راه سعادت اوست، قبل از آنکه بُعد سیاسی – اجتماعی داشته باشد، جنبة اعتقادی و تربیتی دارد، و مومن، به حکم انگیزة ایمانی و با تاسی به خدا و رسول، می بایست از هر چه که سدّ راه خداست و هرکس که در مقام خصومت با خلق اوست، تبری جوید و عُلقة روحی و عملی خود را قطع کند و با دشمنان خدا طرح دوستی نیفکند. قرآن به این اصل مهم ایمانی اهتمام ورزیده و بارها آن را متذکر شده است؛ از جمله در سوره «مجادله» آیه 22 خطاب به پیامبراکرم(ص) می فرماید:
« هیچ گروهی را که به خدا و روز قیامت ایمان دارند، نخواهی یافت که با دشمنان خدا دوستی کنند هرچند پدران، فرزندان، برادران یا خویشاوندانشان باشند. خداوند ایمان را در دلهای اینان تثبیت کرده و با عنایت خاص خود تأییدشان نموده است و در بهشت برین جای می دهد. خدا از آنها خشنود و آنها از خدا خشنودند، اینها حزب خدا هستند و حزب خدا رستگارانند.»
نکتة شایان توجهی که در آیه بدان اشاره شده و نباید از آن به سادگی گذشت، ویژگی «حزب خدا»؛ یعنی جامعه مومن و متشکل اسلامی است که عبارت است از « برائت از دشمنان خدا و قطع رابطة مودّت با آنها.» تنها در چنین صورتی است که شاهد پیروزی بر احزاب و شیاطین خواهند بود؛ چه، دوستی با دشمنان خدا جز ذلت و حقارت برای مسلمانان ببار نخواهد آورد و مع الأسف امروزه شاهد چنین سرنوشتی برای اغلب کشورهای اسلامی که با کفار طرح دوستی افکنده اند، می باشیم. همچنین قرآن کریم در مقام نقل سخن حضرت ابراهیم با آذر (عمویش) و گروه بت پرست چنین می گوید:
« وَ إذ قَالَ إبرَاهِیمُ لِاَبیهَ وَ قَومِهِ إنَّنی بَرَاء مِمَّا تَعبُدُونَ»1
« و آنگاه که ابرهیم به پدر خود2 و قومش گفت من از آنچه شما پرستش می کنید بیزارم»
و قرآن مومنان را به تأسی جستن از ابراهیم (ع) فراخوانده و می فرماید:
« قَد کَانَت لَکُم أسوَهٌ حَسَنَهٌ فِی إبرَاهیمَ وَ الَّذِینَ مَعَهُ إذ قَالُو لِقَومِهِم إنَّا بُرَءآءُ مِنکُم وَ مِمَّا تَعبُدُونَ مِن دُونِ اللهِ کَفَرنَا بِکُم وَبَدَا بَینَنَا وَ بَینَکُمُ العَدَاوَهُ و البَغضَاءُ أبَدا حَتّی تُؤمِنُوا بِاللهِ وَحدَهُ ... »3
« برای شما در ( سیرة ) ابراهیم و یارانش سرمشق نیکویی است، آنگاه که به قومشان گقتند ما از آنچه جز خدا می پرستید بیزاریم، نسبت به شما کافریم و میان ما و شما دشمنی و کینه پدید آمده تا به خدای یگانه ایمان آورید ... »
چنانکه ملاحظه می کنیم، ابراهیم (ع) که بانی کعبه و حج است و پیامبری است که آیین حنیف او اساس و معیار در آیین اسلام شد، در مسئله برائت، اسوه و سرمشق قرار گرفت و این برائت تا بدانجا پیش می رود که به صورت کینه ای آشتی نا پذیر نسبت به مشرکان درمی آید تا هنگامی که آنان به طراط مستقیم توحید بازگردند.
بدین ترتیب بر مومنان و حج گزاران و اهل قبله است که قهرمان توحید، ابراهیم (ع) را به عنوان اسوة حسنه سرمشق سازند و برائت از دشمنان خدا و بتهای زمان را، که کمر به نابودی اسلام و به ذلت کشیدن مسلمانان بسته اند طرد و نفی کنند و خطرشان را دست کم نگیرند و همانگونه که در طواف و سعی و سایر مناسک، قدم جای قدم ابراهیم (ع) می نهند، همچون او نقاب از چهرة نمرودیان زمان برافکنند و با شرک و بت پرستی و دجال های قرن در هر چهره ای که هستند بستیزند و از آنها اعلام برائت کنند و قلب خویش را از کینه آنان لبریز سازند و تا هنگامی که ریشة فتنه و فساد برکنده نشده از پای ننشینند.
پی نوشت ها :
1- سوره زخرف؛ آیه 26
2- پدر ابراهیم (ع) تارَخ بود و آذر عموی ابراهیم بود و به این دلیل که تربیت و سرپرستی ابراهیم (ع) را برعهده داشت به عنوان پدر نامیده شده است. بنگرید به تفسیر برهان، ج2، ص 443
3- سوره ممتحنه؛ آیه 4
----------------------
*منبع : ره توشه حج؛ درس پنجاه و هشتم؛ نوشته محمد تقی رهبر؛ نشر مشعر.
نظرات شما عزیزان:
.: Weblog Themes By Pichak :.
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
